Op de voormalige akker in het Larserbos grazen al enkele jaren de bruine Limousin-koeien van Monique en Martijn Schieman van de biologisch-dynamische boerderij De Zonneboog. Die begrazing verrijkt de fauna. Veel soorten zijn afhankelijk van grazers: van de structuur die ze creëren met luwere hoekjes die sneller opwarmen en vochtigere of beschaduwde plekjes (microhabitats). Maar ook soorten die leven op of in de mest en op grazers zorgen voor een mooie spreiding in bloei. Daardoor is er over een langere periode nectar en stuifmeel aanwezig is voor insecten. Tot slot kunnen grazers zorgen voor meer dynamiek in het landschap, waarbij ze bosranden (zeker met stekelsoorten) langdurig in stand kunnen houden, verjongen en verdichten.

Het kan op deze plek in het Larserbos echter nog beter: met structuurrijke, soortenrijke en matig voedselrijke poelen met flauwe oevers en ‘zachtere’ bosranden. De poelen passen ook goed bij het karakter van het bos, dat van oudsher al meer waterpartijen heeft.

In de huidige situatie is de overgang tussen het essen-iepenbos rondom en het grasland nogal abrupte (scherp). Die bosrand worden zachter. De kunst is om zowel een variatie in soorten als structuren te krijgen in deze mantelzoomvegetatie.

“Een ecologisch goede bosrand bestaat uit een mantel en een zoom”, licht boswachter Linde toe. “De mantel is een struik- of hakhoutzone. De zoom is een zone met ruigtekruiden. Grazers kunnen dit – zeker met stekelsoorten – uitstekend in stand houden en bij extensieve begrazing dragen ze zo sterk bij aan de natuurwaarde ervan.”